Ég rakst á frétt á vef Samgönguráðuneytis um að þörf sé á að bæta öryggi hjólreiðamanna, sem og annarra "óvarða".  Það sem vantar í  fréttinni eru grunnupplýsingar um samhengi hlutanna, og að til séu mismunandi aðferðir við að bæta öryggi "óvarða" vegfarenda.

Í þessu sambandi vil ég mæla með Road Danger Reduction  (RDF) aðferðafræðinni, frekar en "Road Safey" aðferðafræðinni. RDF á samleið með lýðheilsu, umhverfi, sparnað, skilvikni og manneskjulegri samfélag.  Hinn hefðbundni bílamiðaði aðferðafræði mun síður. RDF snýr að því að lækka hraða, og bæta aðgengi hjólandi og gangandi,  frekar en að hólfa niður og girða af heilbrigðar samgöngur, og um leið gera mjúka vegfarendur á margan hátt "ábyrga" fyrir limlestingar og dauða sem bílar valda. (Victim blaming)

Frétt af vef Samgönguráðuneytis   7.12.2010 ( http://www.samgonguraduneyti.is/frettir/nr/3340 ):

"48 - 2010 Ráðherraráðið leggur áherslu á vernd óvarðra vegfarenda  

Ráðherraráðið telur að hjólreiðafólk sé sá hópur sem mest þarf á úrbótum að halda. Þetta kemur fram í niðurstöðu ráðherraráðsins frá 2. desember 2010. Þessi niðurstaða ráðsins er í samræmi við umferðaröryggisáætlun framkvæmdastjórnarinnar fyrir árin 2010-2020 frá 20. júlí 2010 en þar er áréttað markmið fyrri áætlunar framkvæmdastjórnarinnar um að fækka dauðsföllum í umferðinni um helming á tímabilinu.

Þetta má lesa í 4097-hefti Europolitics."

Því miður er umræddri grein á vef ESB ekki opin almenningi.